Ben jij ook benieuwd of jij Het Sinterklaasdictee foutloos schreef? Check het hier:

Onze schone taal is sinds mensenheugenis zowel een eloquent vehikel van allerhande gedachten, een lustoord vol poëtische vergezichten, een nobel bindmiddel tussen individuen als een adequaat instrument om luidkeels de barbecueparty van de buren mee te becommentariëren.

Onze taal is een ingenieus interactief systeem, dat na eeuwen van schaven en polijsten de hoogste graad van onfeilbaarheid heeft bereikt. Zoals een rivier zich uiteindelijk voegt naar haar bedding, zo modelleert de taal zich langzaam maar onafwendbaar naar haar gebruikers, die tegelijk haar slaaf en meester zijn.

Zou je denken.

Maar niets blijkt minder waar, nog altijd is onze taal een duistere potpourri vol voetangels en klemmen, vol onberedeneerde uitzonderingen en schabouwelijke inconsequenties, ogenschijnlijk geconcipieerd door misantropische anonymi, die gespeend van iedere vorm van empathie de vinger liefst op de zeerste plek duwen.

Want waarom anders wordt slissen met drie s’en geschreven, is stotteren nauwelijks uit te spreken door een stotteraar en is de juiste spelling van dyslexie voor een dyslecticus op z’n zachtst gezegd geen sinecure?

Het moet hetzelfde sadolinguïstische gezelschap geweest zijn dat ooit het begrip hippopotomonstrosesquippedaliofobie muntte voor de angst die bepaalde mensen koesteren voor lange woorden.

Maar dienen deze tongbrekers stante pede uit onze communicatie geëxcommuniceerd te worden, enkel omdat ze ons vocabulaire op speelse wijze in de eigen staart laten bijten?

Wellicht is juist het tegendeel waar en gaat onze taal nog lang niet ver genoeg. Er zijn legio mogelijkheden tot verbetering. Om maar iets te noemen, het is toch een wraakroepende imperfectie dat het woord palindroom zelf geen palindroom is? Een doorn in het oog voor de ware liefhebber. Als we er maar geen acute aanval van eibofobie van krijgen.

Dus vrienden van de taal, geen gedraal en onverwijld aan de slag!