15 jaar zonder Elke Wevers: “Ik weet 99% zeker wie het gedaan heeft, maar ik kan het niet bewijzen...”

Neeroeteren, 9 december 2010. Het is Siberisch koud in Limburg. De vrieslucht bijt in de huid en de straten liggen er stil en wit bij. Het soort dag waarop Elke Wevers wél zou carpoolen. Iets wat ze enkel deed als het weer écht slecht was. Om 07.29 uur loopt een jonge vrouw met paardenstaart voorbij de camera van een nachtwinkel. Het is Elke Wevers, 32, directieassistent in het ziekenhuis van Maaseik.

Ze is onderweg naar “De Corner”, het kruispunt waar collega Johan haar zou ophalen, op amper driehonderdvijftig meter van haar voordeur. Maar in plaats van linksaf te slaan - zoals ze altijd deed - gaat ze naar rechts. Acht minuten later, om 07.38 uur, ontvangt collega Johan een berichtje:

“Johan, het gaat me niet af vandaag, ik ga terug. Rij maar door.” Laatste teken van leven van Elke Wevers

Het is het laatste dat iemand ooit van Elke heeft gehoord. De gsm wordt niet veel later uitgeschakeld en sindsdien is er - inmiddels al 15 jaar lang - complete radiostilte.

Ongeloof kantelt naar paniek
Haar vriend Tom hoort pas in de namiddag dat Elke niet is komen opdagen. Hij maakt zich geen zorgen. Nog niet. Maar wanneer hij ’s avonds thuiskomt en het appartement leeg aantreft, gaat er iets knagen. Om 20.22 uur belt hij Elkes ouders: “Is ze misschien bij jullie?” Nee.

“Ik was meteen in shock. Elke laat altijd iets weten. We zijn het niet gewend dat Elke er niet is”, getuigt vader René Wevers 15 jaar na de verdwijning van zijn dochter. Een uur later wordt de politie ingeschakeld. Diezelfde nacht nog komt ook de Cel Vermiste Personen in actie.

“Ik ben samen met Elza en Tom ook gaan zoeken”, aldus René. "We hebben vuilbakken, grachten en containers doorzocht, maar we vonden niets.” De volgende ochtend - 10 december 2010 - verschijnt het officiële opsporingsbericht.

Een stilte die almaar luidruchtiger wordt
Duikers kammen de Zuid-Willemsvaart uit over een traject van 25 kilometer. Er wordt geflyerd, gebeden, geflitst met zoeklichten. Er wordt gehoopt en gevloekt. Maar ze vinden niets. “Vanaf het moment dat het verhaal van Elke in de krant stond, zijn de tips binnengekomen. Elza en ik zijn toen alles gaan melden. Maar niemand bleek de zaak te kennen”, aldus René Wevers. “Dat dossier is de eerste jaren van de ene naar de andere agent geschoven. Het was alsof ze op zoek waren naar een fiets in plaats van naar mijn dochter.”

Onderzoekers kijken naar alle mogelijke verklaringen, ze onderzoeken ook de pistes waar niemand aan wil denken. Zelfdoding of vrijwillige verdwijning? Politie, parket en Civiele Bescherming sluiten die mogelijkheden niet uit. De dagen voor haar verdwijning gedraagt Elke zich anders dan normaal: ze vertrekt vier tot vijf uur vroeger van haar werk, ze huilt in een café en neemt plots een dag vrij.

Maar haar ouders en vrienden zijn daar glashelder over: “Ons Elke was niet depressief. Als ze even alleen wilde zijn, zou ze ons dat verteld hebben. En dan was ze al lang terug geweest.” René Wevers vult daarop aan: “Ik heb meteen tegen meneer Remue (red. Alain Remue, Cel Vermiste Personen) gezegd dat ze daar niet zou liggen. Ik wéét dat ze nooit zelfmoord zou plegen,” gaat hij verder. “Maar de speurders deden alsof ze mijn dochter beter kennen dan wijzelf. Ze zeiden dat ze zelfmoord had gepleegd ofwel dat ze ergens op een strand in Australië zou liggen. Dat moet je als ouder dan zomaar kunnen verdragen?” sluit hij af.

Elke raakt vermist - haar ouders geloven niet dat ze weggelopen is

Februari 2011: de familie smeekt om een andere blik
De familie vindt dat het onderzoek te lang in cirkels draait. Ze brengen een open brief uit, gericht aan de politie, de onderzoeksrechter en de minister van Justitie. Het is geen aanklacht, eerder een wanhoopskreet:

Er volgen verschillende nieuwe zoektochten: Bocholt, Bergerven, aan sluizen en in bossen. En opnieuw: niets. Maar ook de familie blijft niet bij de pakken zitten. Ze gaan zelf intensief op zoek naar de waarheid.

“Er worden voor de hand liggende onderzoeksdaden niet gesteld. Wij vragen dat de mogelijkheid van ontvoering ernstig wordt genomen.” Fragment uit de petitie

Het eerste grote keerpunt: Tom, de vriend
Op 12 december 2011, precies één jaar na de verdwijning, wordt Tom gearresteerd. Waarom? Omdat Elke kort voor haar verdwijning vermoedde dat hij haar bedroog. En omdat Tom volgens verschillende geruchten toegang had tot een verbrandingsoven op zijn werk. (Red. deze geruchten werden nooit bevestigd) De ouders van Elke geloven niet dat Tom er iets mee te maken kan hebben. “Ik heb hem zelf gezegd dat hij een leugendetectortest moest vragen”, getuigt de vader van Elke. “Maar die jongen was doodnerveus.”

Hij zakt door een vrijwillige leugendetectortest, bij twee sleutelvragen:
“Weet u iets over de verdwijning van Elke?”
“Heeft u iets te maken met haar verdwijning?”

Hij antwoordt tweemaal “nee”, maar de machine zegt anders.

De politie haalt alles uit de kast. Zijn appartement, auto, computer, telefoons, alles wordt onderzocht. Zelfs de septische putten onder het gebouw worden leeggetrokken. Maar er is niets. Geen DNA, geen bloed, geen motief dat overeind blijft.

Na 17 dagen mag Tom de gevangenis verlaten. Formeel blijft hij verdachte, tot op vandaag. Maar het spoor verzandt. En met het wegvallen van die piste, valt er vooral kostbare tijd weg.

De ouders van Elke hebben nooit geloofd dat Tom iets met de zaak te maken heeft.

Spectaculaire theorie, magere realiteit
Dan belandt er een nieuwe naam in het dossier: Ulrich K., ex-buurman, ex-Natuurpunter, psychisch fragiel, en in Zweden veroordeeld voor een gruwelijke bijlmoord. Hij was in 2010 in de buurt én kende Elke. Alle alarmbellen gaan af. Een Belgisch team reist naar Lapland. Ze ondervragen Ulrich in de psychiatrische instelling waar hij is opgesloten.

Was hij op 9 december in de buurt? Ja.
Had hij een obsessie met natuur en isolement? Ja.
Had hij een alibi voor de ochtend van de verdwijning? Ook ja.

Ook hier sterft de hoop zacht uit: Ulrich ontkent alles, en - nog belangrijker - hij heeft een sluitend alibi. Bloedsporen die in de flat van zijn moeder worden gevonden, blijken niet van Elke.

De loodgieter: het scenario dat blijft spoken
De ouders van Elke schakelen in 2016 privédetective Ben Zuidema in. “Dat was eigenlijk niet de bedoeling”, legt René Wevers uit. “Ik werd er ziek van. Ik had het gevoel dat het nooit opgelost zou worden. Daarom schakelde ik de hulp in van Carine Hutsebaut, De beste Crime Profiler van het land. Maar zij moest eerst goedgekeurd worden door de onderzoeksrechter (red. Onderzoeksrechter Raskin) maar die wees ons verzoek af. Wij zijn daar gebroken buitengekomen,” aldus Wevers. Via via leren de ouders van Elke dan Zuidema kennen. Hij stuit op een andere man uit het appartementsgebouw: D.J., de loodgieter.

“Ik heb van in het begin een raar gevoel bij die loodgieter”, vertelt René Wevers. Zelfs voor Ben Zuidema erbij kwam had hij al een wrang gevoel. “Ik ben voor 99% zeker dat hij het is. Nog 1% en ik heb hem. Dan heeft de politie hem niet, maar ik wel.”

René Wevers spreekt ook over het gewelddadige verleden van de loodgieter. "Als kind moest hij zijn moeder opsluiten in de kelder in opdracht van zijn vader. Die vrouw zit inmiddels in de psychiatrie. De loodgieter begon daar op termijn namelijk zelf ook op te kicken. Vrienden van mij hebben hem ooit aan zijn vader horen vragen of hij 'die oude' weer in de kelder mocht steken."

Meerdere redenen voor verdenking
Dat is niet het enige verhaal dat René heeft over vader en zoon. "De loodgieter en zijn vader hebben samen een meisje verkracht. Dat zijn we achteraf te weten gekomen via Ben Zuidema. Er zijn ook pv's van drie andere meisjes die later hun klacht weer ingetrokken. Ik geloof er niks van dat die dat vrijwillig gedaan hebben", verduidelijkt Wevers. "Ik hoor van meerdere mensen dat de loodgieter zich nogal intimiderend kan gedragen."

Wat zich in het dossier bevindt, is geen speculatie:

• Hij heeft een gewelddadig verleden,

• wordt in 2011 van verkrachting beschuldigd,

• was die ochtend in de buurt,

• kon in de kelders komen,

• schakelde zijn gsm én gps uit,

• en reed dagen later “zomaar” op en af naar Frankrijk, waarbij hij 200 km omreed om tolwegen te vermijden.

Nachtje op en af naar Frankrijk
“De week nadat Elke verdween kwam de loodgieter hier met zijn vrienden samen in een cafeetje in het dorp”, begint René Wevers uit te leggen. Hij zei dat hij naar Frankrijk moest voor de renovatie in een kasteel waar hij toen mee bezig was. Zelfs zijn baas vond het vreemd dat hij zo ineens weg moest.” Wevers gaat verder: “Hij is in het holst van de nacht naar daar gereden. Tegen half twee komt hij te voet aan bij het kasteel. Hij had zich vastgereden en hij vroeg aan iemand uit het kasteel om hem te takelen.” 

De loodgieter kreeg te horen dat hij eerst moest gaan slapen. “De volgende nacht zijn ze hem dan gaan helpen. Ze hebben zelfs een boer moeten bellen om hem eruit te krijgen”, vertelt Wevers gefrustreerd. “Hij is dan naar het kasteel gereden, heeft zijn valies gepakt en is terug naar België gereden. Dat is toch vreemd?” vraagt Wevers zich af. De aanwezigen in het kasteel getuigen later dat hij inderdaad niets is komen doen die nacht/dag. “Zijn auto is weggetakeld vlak bij een schuur in opbouw. Daar had hij Elke perfect kunnen doen verdwijnen. Ik ben bijna zeker: de loodgieter heeft Elke om het leven gebracht en haar gedumpt in Frankrijk”, sluit Wevers af.

Een gestolen auto
"De wagen waarmee de loodgieter destijds reed, was niet veel later weg. Hij heeft ook exact dezelfde nieuw gekocht", zegt Wevers. "Ik vind dat een vreemde situatie. Zijn originele auto is dan later uitgebrand teruggevonden aan de snelweg in Nederland. 'Hij was gestolen maar ik heb nooit aangifte gedaan', vertelde de loodgieter tegen de politie. Dat is wel straf", gaat Wevers verder.

"Ze vinden zijn zogezegd gestolen auto uitgebrand met sporen van drugsafval naast de autostrade. Niet ontoevallig dichtbij een bedrijf waar ze auto's samenpersen. Als het echt om een drugsfeit ging, zouden ze die auto in een bos in brand gestoken hebben, toch niet langs de autostrade?" bedenkt Wevers zich. "Maar ja, ze willen het niet onderzoeken..."

Beschermeling?
Het is mogelijk. Maar er is geen bewijs: geen DNA, geen getuigen, geen objecten. De man ontkent aan journalisten alle beschuldigingen. Het parket ziet geen grond om hem verder te vervolgen. “Daar folteren ze mij mee. Door geen onderzoek te doen naar de moordenaar van mijn dochter. Ik ben zeker dat hem een hand boven het hoofd gehouden wordt”, aldus Wevers.  

René Wevers wordt zichtbaar slechtgezinder als hij het over de loodgieter heeft. "Nadat hij van Frankrijk kwam hebben we uitdrukkelijk gevraagd om de plaats te onderzoeken waar hij is weggetakeld in Frankrijk. Dat wilde de politie niet doen. Voor het zelfde geld, had ik anders al lang geweten wat er met mijn dochter gebeurd was."

Ook voor Ben Zuidema is de loodgieter de enige mogelijke piste: “De manier waarop hij over Elke sprak na haar verdwijning, vertelt me genoeg”, zegt hij. “Hij zei dingen die hem verdacht maken, hij was een moeilijk op te voeden kind en hij is een seksist. Ik ben er zeker van dat hij het was.” 15 jaar na de feiten spreken wij met Zuidema. Hij is inmiddels 88 jaar:

Ben Zuidema heeft de zoektocht nooit opgegeven

“Voor Elke, tot het einde”
De verdwijning van Elke heeft diepe, onherstelbare sporen nagelaten in haar familie. Haar moeder Elza Reeskens vocht jarenlang niet alleen tegen haar verdriet, maar ook tegen slokdarmkanker. In maart 2021 overleed ze, thuis, met de vader van Elke, René aan haar zijde. Ze vocht, zei ze, “voor Elke, tot het einde.” Maar ze overleed voor ze ooit te weten kwam wat er met haar dochter gebeurd is. “Elza is gestorven van verdriet. Ze was ziek, dat is waar. Maar door haar verdriet had ze de kracht niet om te vechten”, vertelt René Wevers. Ben Zuidema deed de moeder van Elke een belofte op haar spreekwoordelijke sterfbed: “Ik heb Elza Wevers beloofd dat ik nooit zou stoppen met zoeken naar Elke. Ik ga me aan die belofte houden”, aldus Ben Zuidema.

Een dossier dat nooit echt warm werd, en nooit echt koud
In 2023 volgt een nieuwe duikactie. Die stond volgens parket Limburg eerder al gepland, maar moest uitgesteld worden omdat het te koud was. Op sonarbeelden ligt “iets” op de bodem van de Zuid-Willemsvaart. Even denken ze dat Elke gevonden is. Maar ook dat “iets” blijkt niets. Sindsdien is er geen weet van een zoekactie naar Wevers.

“Elke vraag die meester Vermassen doet wordt afgewezen”, vertelt René Wevers. “De bijkomende onderzoeken zouden geen meerwaarde meer bieden aan het dossier. Ik vind dat erg. Het is écht alsof ze niet willen zoeken. Ik heb al meer dan 130.000 uur in de zoektocht naar mijn dochter gestoken. Maar ze luisteren niet.”

René Wevers geeft een voorbeeld: "Enkele dagen na de verdwijning van Elke had ik voetsporen gevonden in haar kelder. Niet die van Tom, want ik heb zijn schoenen nagekeken. Ik heb toen gevraagd om dat te onderzoeken én om de kelder van de loodgieter te onderzoeken (red. de kelder van de loodgieter lag langs die van Elke en Tom) maar dat wilden ze niet. Ik kreeg als antwoord: 'We zijn met de hond al aan die deur gaan snuffelen en die heeft niks aangegeven.' Ik geloof niets meer van politie. Mensen begrijpen het niet, maar als je ooit het systeem nodig hebt, laten ze je in de steek", vertelt René Wevers. 

Feiten die 15 jaar later nog steeds overeind blijven:

1. Elke Wevers werd om 07:29 gefilmd.

2. Om 07:38 werd een sms verstuurd vanaf haar telefoon.

3. Kort daarna werd haar gsm uitgeschakeld.

4. Niemand heeft haar daarna ooit nog gezien.

5. Er werd nooit enig spoor gevonden: geen kleding, geen lichaam, geen object.

6. Geen enkele verdachte werd ooit formeel beschuldigd.

7. Alle grote pistes liepen dood.

Pistes waar al jaren over gespeculeerd wordt:

• Zelfdoding: weinig waarschijnlijk, maar puur theoretisch niet uit te sluiten.

• Vrijwillige verdwijning: schier onmogelijk - vijftien jaar geen teken van leven doet erger vermoeden.

• Moord door Tom: emotioneel een evidente piste, maar niet te bewijzen. Het lijkt alsof er wel bewijzen zijn, maar weinig realistisch.

• Ontvoering door Ulrich: spectaculaire theorie, maar met een stevig alibi van tafel geveegd.

• De loodgieter: het scenario met de meeste vraagtekens en de minste antwoorden. Toch is deze piste voor de vader van Elke en privédetective Ben Zuidema het meest aannemelijk.

"Ik heb al meer dan 130.000 uur in mijn zoektocht naar mijn dochter gestoken. Maar ze luisteren niet.”René Wevers

De wreedste paradox
Iedere piste heeft gaten. Maar wat het dossier zo onverdraaglijk maakt, is niet alleen dát Elke verdween, maar wáár ze verdween. Geen verlaten weg, geen bos, geen nachtelijke wandeling. Maar in de volle ochtendspits. Op een kruispunt waar auto’s passeren, fietsers rijden en mensen hun hond uitlaten. “Hoe kan iemand verdwijnen zonder dat iemand haar zag verdwijnen?” Dat is de vraag die de afgelopen vijftien jaar overal doorsijpelde: tussen de zoektochten, tussen de documenten, tussen de stilgevallen pistes. En vooral: tussen de mensen die haar missen.

9 december 2025 - Vijftien jaar later
Elke Wevers is niet vergeten. Niet door haar vader, niet door haar toenmalige partner Tom, niet door haar vrienden, niet door de inwoners van Neeroeteren of Maaseik, niet door Limburg. Zolang er geen antwoord komt - geen lichaam, geen dader, geen waarheid - blijft er maar één zekerheid over: iedereen vraagt zich af wat er met Elke Wevers gebeurd is.