Ouders maken zich grote zorgen over de emotionele ontwikkeling van hun kinderen. Dat blijkt uit de nieuwe jaarcijfers van de Opvoedingslijn. Covid-19 speelt een grote rol. Kinderen zijn bang dat hun ouders of grootouders ziek worden, ze maken zich zorgen over hun schoolprestaties en de ouders zijn op hun beurt bang dat hun kinderen depressief zijn. 

23% (in 2019 was dat nog 11%) van de oproepen naar de Opvoedingslijn zijn zorgen van ouders over de emotionele ontwikkeling van hun kinderen en jongeren. Ouders worden plots geconfronteerd met kinderen die bang zijn. Om zelf ziek te worden of ze hebben schrik dat ouders of grootouders gaan sterven. Tieners maken zich ook zorgen (ouders incluis) over de schoolprestaties. Dat leidt vaak zelfs tot demotivatie om nog naar school te gaan, laat staan er iets voor te doen. De ouders maken zich zorgen over hun kinderen die zich terugtrekken letterlijk en figuurlijk. De vraag: "Is mijn kind depressief?" wordt steeds vaker gesteld.

Ouders bellen naar de Opvoedingslijn met allerlei vragen rond slaapproblemen, agressie, demotivatie, aandacht,... Een rode draad in al die oproepen blijkt wel het 'alleen zijn' door de coronamaatregelen. Ouders merken dat het gedrag van hun kind daardoor is veranderd. "Hij ziet zijn vrienden alleen nog maar online.", "Ze kan niet meer zomaar gaan spelen bij haar vriendinnen.", "Ik moet ook werken, dan kan ik niet elke keer met haar een spelletje spelen."

De cijfers zijn opmerkelijk. 1857 ouders belden het afgelopen jaar naar de Opvoedingslijn. Daarom geven de medewerkers nog even wat extra tips mee:

Hoe ondersteun je je kind in deze bizarre, onzekere tijden?

• Ouders voelen doorgaans de emoties van hun kind haarfijn aan. Tegelijkertijd komen deze ook keihard binnen. Herkenbaar? "Als mijn kind goed in zijn vel zit, ik ook." Uitdaging: Echt luisteren en plaats je eigen gedachten, emoties even op de achtergrond.
• Is je kind verdrietig, voelt het zich machteloos, …? Luister oprecht en stel vragen. Je verhaal kunnen vertellen, je zorg delen en ernstig genomen worden, helpt! Het lucht op of je ziet weer lichtpuntjes.

Begrip tonen

Ouders hebben begrip voor hun kinderen en jongeren. Wees maar jong in een tijd waarin ‘opsluiting’ (toegegeven, ietwat kort door de bocht…), en dan nog wel bij je ouders, eerder schering dan inslag is. En dat terwijl je juist de opdracht hebt om je vleugels te spreiden, los te komen van je ouders.

Hoe ver moet dat begrip gaan?

Is je zoon van 14 ècht geholpen door voortdurend te horen dat het zo moeilijk is voor hem? En draag je als ouder dan de verantwoordelijkheid om liefst ‘alle’ last van de schouders te nemen? Al is dat utopisch! Want natuurlijk gaat die 14-jarige niet altijd happy zijn met de huidige toestand. Maar was vrolijkheid er in een tijd zonder corona dan wel altijd…?

Deel die verantwoordelijkheid met je tiener!

• En nee, er is niet altijd voor alles een oplossing en dat moeten we aanvaarden. Wedden dat die tiener het makkelijker kan dragen samen met jou? Leed delen is immers gedeeld door twee. En misschien ziet je tiener het wel veel beter zitten dan jij ooit gedacht had.
• Je tiener groeit zelfzeker op door te mogen ontdekken wat hij/zij zelf kan, door eigen verantwoordelijkheid op te mogen nemen. Door fouten te mogen maken en eruit te mogen leren, met jou en de omgeving (school, vrienden, familie…) als vangnet.
• En dan, aan het eind van het gesprek, horen we een opgeluchte ouder. Nee, het is niet opgelost, maar deze ouder kan weer verder en zoekt vanavond nog verbinding met de zoon, simpelweg door samen even te zuchten en dan te kijken hoe hij, zij, er samen het beste van kunnen maken.

Komen jullie er samen niet uit?

Iemand anders kan soms meer afstand nemen om even de helpende hand te zijn voor jouw kind. Je partner, een oom, de grootouder, de zorgleerkracht, … Gedeelde verantwoordelijkheid, weet je nog!?